Janneke van der Velden en Alexandre Meunier toverden twee hoge lokalen in een oud schoolgebouw om tot hun droomhuis. Kleine Jules heeft een heel schoolplein tot zijn beschikking. Tenminste, als zijn vader geen petanque-competitie organiseert.
Surinaamse toko's, avondwinkels, shoarmazaken, claxonerende auto's, trams. De hectiek van de grote stad is vlakbij, maar lijkt ver weg zodra je door de schoolpoort komt, die bij Janneke en Alex als entrée dient. Er hangt een opvallende rust. Janneke was al jaren aan het azen op een klushuis, al vér voor ze vijf jaar geleden Alex ontmoette. Een industriëel pand met hoge plafonds, als het even kon. Het schoolgebouw, dat ze nu samen met vijf andere huishoudens deelt, bleek een lot uit de loterij. Wel één van het soort waarvoor je het nodige geduld en bakken doorzettingsvermogen nodig hebt. De voorbereidende werkzaamheden duurden twee jaar, daar kwam een jaar verbouwen en klussen bovenop.
Hoe kwam het ontwerp tot stand?
‘Ik vind het leuk als je in de keuken binnenkomt. Je bent meteen bij iemand thuis. Dus wist ik meteen waar ik hem wilde: in de voormalige gang, waar je de school binnenkomt. Omdat de keuken het eerste is wat je ziet, heb ik er echt een meubelstuk van gemaakt, die de apparatuur uit het zicht onttrekt.’
Hoe heb je het ontwerpproces ervaren?
‘Dat was heel leuk, want er was lekker veel tijd. Het enige probleem als je zelf architect bent, zoals ik, is dat je precies weet wat mooi is, maar wel met je eigen budget te maken hebt. De uitvoeringsfase was zwaar, er dienen zich in zo'n proces continu problemen aan die ik naast mijn baan moest zien op te lossen.’
Wat is het best gelukt?
‘De keuken. Die is helemaal af, vind ik. Ik ben enorm blij met de Portugese tegels op de vloer en het wit betonnen aanrechtblad. Wat ik fijn vind is dat ik tijdens het afwassen naar buiten kan kijken. Toch weer dat plattelandse.’
Je hebt een Quooker Fusion. Hoe bevalt die?
‘Heel goed. We hadden eerst een fluitketeltje, want uit esthetische overwegingen wilde ik geen waterkoker. Heel charmant allemaal, maar het duurde tien minuten voor je een kopje thee had. Dat sloeg ik 's ochtends in alle hectiek dan maar over. Sinds we een Quooker hebben, drink ik weer thee bij mijn boterhammen! En ook doordeweeks, 's avonds, als Jules moe thuiskomt na een dag op de crèche, is het fijn als je snel een pasta op tafel kunt toveren. Want wachten tot een pan met twee liter water kookt is geen pretje.’
Wat wordt er zoal bereid in jullie keuken?
‘Doordeweeks maak ik typische studentenhuispasta's. Maar bij gelegenheid serveer ik met liefde een aantal gangen op een mooi gedekte tafel. Alex heeft de Italiaanse touch. Hij kan met heel weinig ingrediënten iets bijzonders in elkaar draaien. En sinds die Quooker gaat dat ook nog eens supersnel. Het is daarmee al net als met een bad of met centrale verwarming, die we nu ook voor het eerst hebben. Als je het eenmaal gewend bent, kun je nooit meer terug. Een vriendin, die al jaren zweert bij haar Quooker, had me al gewaarschuwd voor dat effect.’
Waar zitten jullie als de zon schijnt?
‘Het schoolplein wordt één grote gemeenschappelijke tuin, daar moeten we met zijn allen nog een plan voor maken. De kinderen kunnen er straks lekker rondfietsen en doen, en Alex verheugt zich al op de petanque-wedstrijden die hij gaat organiseren. Het dakterras is net af en ook al ingewijd, we hebben er al een paar keer gegeten.’
- Bekijk ook
- quoocker.nl